صلح

در هیاهوی کلمات
بیدار می‌شوی
وقتی هنوز
خاورمیانه در آتش جنگ می‌سوزد

به راه می‌افتی و کلمات را
زیر لگدهای صبحگاهی عابران رها می‌کنی

روزی از روزهای بدون کلام و کلمه
پا می‌گیرد

بی‌تفاوت
از دلِ نگاه‌های یکی در میان می‌گذری

خسته از سفری تکراری
به شبی دیگر از شب‌های بی‌رویا می‌رسی
در میانِ کلمات بی‌رحم
پا دراز می‌کنی و چشم بر هم می‌گذاری
و زمانه را
با همه‌ی آشوب‌هایش
به روی سینه‌ات می‌کشی

صلح
تنها وقتی اتفاق می‌افتد
که زیر سپیدی پارچه
کلمه‌ها تو را گم می‌کنند
و سکه‌های رهگذران
به شکستن سکوت تو می‌آیند

فردا شاید
به کلماتی در صفحه‌ی حوادث تبدیل شوی

مرجان لطیفیان