واکسن‌سازی تا پیش از نیمه دوم قرن بیستم تنها در اختیار کشورهایی همچون آمریکا، انگلیس، فرانسه و هلند بود اما طی قریب به شصت سال گذشته کشورهایی همچون ایران و کوبا توانستند با سرعت بالایی خود را به جرگه سازندگان واکسن‌های انسانی برسانند.
به گزارش نباء خبر،قریب به سه ماه بعد از شیوع ویروس کرونا و ه‌گیری جهانی آن، کشورهای مختلفی برای ساخت دارو و واکسن این بیماری تلاش کردند. کشورهایی از جمله چین، آمریکا، روسیه، انگلیس و در نهایت هند. در این میان کشورهایی همچون فرانسه نیز علیرغم دانش فنی بالا و هزینه گزاف اما با شکست مواجه شد ولی ایران و کوبا توانستند نام خود را در کنار معدود کشورهایی ثبت کنند که به نمونه‌های اولیه در این زمینه دست پیدا کرده‌اند.
اواخر فصل پاییز بود که وزیر بهداشت از پیگیری ساخت واکسن کرونا به صورت چراغ خاموش در مراکز تحقیقاتی کشورمان خبر داد؛ موسساتی همچون سرم‌سازی رازی، انستیتو پاستور و موسسه دارویی برکت. از همان ابتدا برخی رسانه‌ها مدعی شدند که در مقابل فناوری‌های مدرن در کشورهای غربی، شانسی برای کشورمان متصور نیست و بهتر است به خرید واکسن از کشورهای سازنده اکتفا کرد. اما با پیشرفت واکسن‌های تولیدی و ورود آنها به مرحله تست انسانی امیدها برای ساخت واکسن ایرانی کرونا قوت گرفت.
ایران- کوبا؛ منافع مشترک در تامین واکسن
پیشینه واکسن‌سازی در کشورمان به یک قرن قبل باز می‌گردد. یک قرن و یک سال پیش و درست چند ماه بعد از پایان جنگ جهانی اول و همزمان با شکل‌گیری کنفرانس صلح پاریس، نمایندگان سیاسی حکومت قاجار از مرکز تحقیقاتی «انستیتو پاستور فرانسه» بازدید کردند. ۳۰ دی‌ماه سال ۱۲۹۹ نیز پروفسور «رنه لگرو» از پاریس وارد ایران شد و موسسه پاستور ایران را به کمک نخبگان کشور راه‌اندازی کرد. اولین محصول این موسسه نیز واکسن حصبه بود و به مرور ساخت واکسن بیماری‌هایی همچون آبله، هاری، وبا، طاعون و سل آغاز شد.
سال ۱۳۲۶ شمسی ایران برای اولین بار واکسن ب.ث.ژ را زیر نظر دکتر مهدی قدسی تولید کرد و در نهایت در سال ۱۳۴۴ و به دلیل همه‌گیر شدن ناگهانی وبا در مرزهای ایران، این موسسه تمرکز خود را برای تولید واکسن این بیماری گذاشت و از سال ۱۳۴۵ بخش مستقلی به‌عنوان «واکسن‌سازی» در این موسسه شروع به کارکرد. از دیگر واکسن‌های دیگری که در این انستیتو تولید می‌شود می‌توان به واکسن «هپاتیت ب» اشاره کرد که طی ۱۵ سال گذشته در استانداردهای جهانی به تولید رسیده است. در بخش واکسن‌های ویروسی نیز تولید واکسن هاری انسانی و دامی نیز از شهریور سال ۱۳۸۹ به تولید انبوه رسید و روانه بازار شد.
«ایران- کوبا»؛ منافع مشترک در تامین واکسن
از دیگر موسسات سابقه‌دار در زمینه تولید واکسن را باید «موسسه تحقیقات واکسن و سرم‌سازی رازی» دانست که در سال ۱۳۰۳ شروع به کارکردو طی حدود ۹۶ سال سابقه تحقیقاتی و پژوهشی واکسن بیماری‌هایی همچون طاعون گاوی، سرخجه، سیاه‌سرفه، اوریون و سرخک را تولید کرد. به گزارش سازمان بهداشت جهانی، کشورمان سازنده ۱۱ واکسن انسانی، ۱۷ واکسن دامی، ۱۹ واکسن طیور و یک واکسن مخصوص آبزیان و به طور کلی جزء ۱۰ کشور برتر دنیا در حوزه تولید واکسن‌های انسانی، دامی و طیور قرارگرفته است.
فناوری‌های پزشکی و کشور کوبا
اواخر دی‌ماه بود که علیرضا بیگلری، رئیس انستیتو پاستور ایران از امضای قرارداد با شرکت کوبایی «فاینلی» برای تولید واکسن کرونا خبر داد. این خبر برای بخش بزرگی از جامعه تعجب‌برانگیز بود که مگر کوبا دارای چه سطحی از فناوری در این حوزه دارد؟
«ایران- کوبا»؛ منافع مشترک در تامین واکسن
جهش صنعت بیوتکنولوژی و میکروبیولوژی به سال ۱۹۵۹ میلادی و به قدرت رسیدن فیدل کاسترو باز می‌گردد. پیش از این تاریخ صنعت دارو کوبا به ساخت واکسن چند بیماری محدود، همانند هاری، آبله، حصبه و سل، توسط شرکت‌های خارجی باز می‌گردد. بعد از انقلاب کوبا در اعتراض به مقررات حقوق و مزایان این کشور را به مقصد آمریکا ترک کردند. با آغاز تحریم‌های گسترده دارویی از سوی آمریکا علیه این کشور و از سوی دیگر سابقه ریشه‌کنی بیماری فلج اطفال تا سال ۱۹۶۱ مسئولان این کشور به فکر توسعه صنعت واکسن‌سازی در این کشور افتادند. در سال ۱۹۶۴ با تأسیس شرکت ملی «واکسیناتوریوس»، یک پلی‌کلینیک ملی برای بالابردن سطح ایمنی مردم در برابر بیماری‌های واگیردار به وجود آورد و طی دو سال بعد، سطح ایمنی عمومی را از ۲۵ درصد به ۶۰ درصد افزایش داد.
از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹، کوبا توانست فناوری تولید واکسن‌های پرمصرف مانند دیفتری، کزاز، سیاه‌سرفه، سل و آبله را بومی کند و همزمان مراکز تحقیقاتی در کنار مراکز درمانی گسترش یافت. سال ۱۹۷۰ بود که طرح کشوری واکسیناسیون کودکان با واکسن‌های کوبایی به مرحله اجرا درآمد و تا سال ۱۹۷۴ سطح ایمنی عمومی از ۸۰ درصد فراتر رفت. تزریق واکسن برای تمام کودکان اجباری شد و ۹۸ درصد زنان خانه‌دار واجد شرایط دریافت واکسن کزاز شدند.
از دهه ۸۰ میلادی نیز دولت کوبا با ورود به حوزه بیوتکنولوژی، مرکز فناوری مهندسی ژنتیک کوبا تأسیس شد و در کمتر از دوسال، محصولاتی مانند «هِبِرپورت- بی»، برای درمان زخم‌های دیابتی و «هِبِرپِنتا»، یک واکسن پنج‌ظرفیتی که در آن واحد کودکان را در برابر دیفتری، کزاز، سیاه‌سرفه، هپاتیت -بی و نوعی آنفلوآنزای مرگبار ایمن می‌کرد، به تولید صنعتی رسید.
سال ۲۰۰۵ بود که موسسه «بیوکوبا فارما» با هدف ورود کوبا به عرصه جهانی راه‌اندازی شد. مأموریت این مؤسسه با بیش از ۶ هزار پزشک انعقاد قراردادهای مشترک و ارائه خدمات پزشکی و دارویی به دیگر کشورها بود؛ رویکردی که از اوایل دهه ۱۹۸۰، دولت کوبا، با توجه به ظرفیت بالایی که در عرصه پزشکی ایجاد کرده‌بود، به آن رو آورد. تا پایان سال ۲۰۱۵، قراردادهای تولید واکسن و ارائه خدمات بین این شرکت بزرگ و شرکت‌های اقماری آن با کشورهایی مانند الجزایر، آفریقای جنوبی، هند، برزیل، مکزیک، آرژانتین، ویتنام و مالزی امضا شد.
همین جهش علمی بود که باعث شد در سال ۲۰۱۵، ۹ دانشمند علوم پزشکی کوبا به دلیل اکتشافاتشان موفق به دریافت مدال طلای «WIPO» (سازمان جهانی مالکیت فکری)، یکی از ۱۶ سازمان تخصصی ملل متحد، شدند. این سازمان، طی همین مدت، چهاربار جایزه ویژه و سالانه خود را به دلیل طرح‌های خلاقانه کوبا برای از بین بردن بیماری‌های همه‌گیر و مادرزادی، به این کشور اعطا کرد. لازم به ذکر است که کوبایی‌ها در سال ۲۰۱۰ با سرعت عمل بالا و واکسینه‌کردن بیش از یک میلیون نفر، مانع از همه‌گیری و کشتار ویروس آنفلوآنزای «AH1N1» شدند. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت، در همین سال، مرگ و میر نوزادان در این کشور، به ۴ نوزاد در هزار رسید و حتی از رقم مرگ و میر نوزادان در ایالات متحده آمریکا نیز، کمتر شد؛ این در حالی بود که در ۱۹۶۰ بیش از ۶۰ نوزاد از هر هزار تولد، فرصت زندگی پیدا نمی‌کردند.
صنعتی که دیگر انحصاری نیست
واکسن‌سازی تا پیش از نیمه دوم قرن بیستم تنها در اختیار کشورهایی همچون آمریکا، انگلیس، فرانسه و هلند بود اما طی قریب به شصت سال گذشته کشورهایی همچون ایران و کوبا توانستند با سرعت بالایی خود را به جرگه سازندگان واکسن‌های انسانی برسانند. با شیوع بیماری کرونا نیز شاهد بودیم که برخی کشورها همچون فرانسه که سابقه ۱۵۰ ساله در این صنعت دارند علیرغم هزینه ۱۰ میلیارد دلاری و همکاری با شرکت فایزر نتوانست هیچ دستاوردی کسب کند و در نهایت دست به دامن واکسن «اسپوتنیک V» روسیه شد.
«ایران- کوبا»؛ منافع مشترک در تامین واکسن
به نظر می‌رسد در عصری که دانش، قدرت است و کشورها به سمت تولید اقتدار ملی و ثروت از طریق فروش ارزش افزوده دانش حرکت می‌کنند، کشورهایی همچون کوبا و جمهوری اسلامی ایران می‌توانند به صورت مشترک به عنوان یک بازیگر سطح بالا وارد میدان شده و سهم بزرگی از بازار جهانی واکسن را به دست آورند.
