در نظرخواهی که توسط دانشگاه کنکوردیا انجام شده، اکثر دانشمندان اقلیمی پیش‌بینی می‌کنند که افزایش گرمایش جهانی از حد تعیین‌شده در توافق‌نامه ۲۰۱۵ پاریس فراتر خواهد رفت.
به گزارش نبأخبر،کارشناسان اقلیمی پیش‌بینی می‌کنند که گرمایش جهانی به مراتب بیشتر از اهداف توافق پاریس خواهد بود و ممکن است تا پایان این قرن به عدد فاجعه‌بارِ بیش از ۲.۷ درجه سانتی‌گراد برسد.
در نظرخواهی که توسط دانشگاه کنکوردیا انجام شده، اکثر دانشمندان اقلیمی پیش‌بینی می‌کنند که افزایش گرمایش جهانی از حد تعیین‌شده در توافق‌نامه ۲۰۱۵ پاریس فراتر خواهد رفت.
پاییز ۱۴۰۳ خشک و گرم خواهد بود
هدف این معاهده بین‌المللی محدود کردن افزایش دمای جهانی تا به زیر ۲ درجه سانتی‌گراد پایان قرن نسبت به سطح پیش از انقلاب صنعتی و هدف بلندپروازانه‌تر این بود که افزایش دما به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد محدود شود.
پیش‌بینی‌های گرمایش جهانی
این مطالعه که شامل نظرخواهی از ۲۱۱ دانشمند اقلیم‌شناس است، بدبینی نسبت به دستیابی به اهداف توافق پاریس با سیاست‌های فعلی را نشان داده و حدود ۸۶ درصد از کارشناسان، افزایش دما به بیش از ۲ درجه سانتی‌گراد تا سال ۲۱۰۰ را پیش‌بینی کردند. میانگین برآوردها حاکی از افزایش ۲.۷ درجه سانتی‌گرادی است که می‌تواند عواقب فاجعه‌باری برای جهان به همراه داشته باشد.
دانشمندان می‌گویند، نحوه انتقال یافته‌های علمی به عموم مردم و سیاست‌گذاران نقش مهمی در شکل‌دهی به واکنش جهانی به تغییرات اقلیمی ایفا می‌کند و این ارتباطات تنها انتقال حقایق نیست، بلکه شامل ایجاد حس فوریت و پیشنهاد راه‌حل‌هایی برای کاهش تأثیرات است.
ارتباطات مؤثر می‌تواند باعث تغییر سیاست‌ها، افزایش حمایت عمومی از ابتکارات زیست‌محیطی و تشویق به اقدامات فردی برای پایداری بیشتر شود.
نوآوری‌ها در استراتژی‌های کاهش تغییرات اقلیمی
با وجود این پیش‌بینی‌های نگران‌کننده، زمینه نوآوری در کاهش تغییرات اقلیمی در حال گسترش است و پیشرفت‌هایی در انرژی‌های تجدیدپذیر مانند خورشیدی، بادی و زمین‌گرمایی مسیرهای امیدوارکننده‌ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ارائه می‌دهند. این پیشرفت‌ها برای تثبیت و ادغام انرژی پاک در سیستم‌های قدرت موجود ضروری هستند.
همچنین فناوری‌های جدیدی مانند جذب مستقیم هوا و ذخیره‌سازی کربن در حال پیشرفت هستند که می‌توانند انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش داده و دی‌اکسید کربن را از جو حذف کنند.
محققان معتقدند برای اینکه این فناوری‌ها تأثیر مقیاس‌پذیری داشته باشند، باید توسط چارچوب‌های سیاست‌گذاری قوی و همکاری‌های عمومی و خصوصی پشتیبانی شوند. در این صورت، جامعه می‌تواند به کاهش شکاف بین مسیرهای کنونی و اهداف بلندپروازانه توافق پاریس امیدوار باشد.
این مطالعه در مجله “Communications Earth & Environment” منتشر شده است.
