شرکت توتال، که بر خلاف عدالت و روندهای معمول مناقصات، زودتر از همه مدارک و اطلاعات میدان آزادگان را دریافت کرده و فرصت موسع مطالعاتی هم داشته است چه روشها و تکنولوژیهای را برای این میدان پیشنهاد داده است؟ اگر جماعت کم اطلاع از نفت، صدای گوشخراش کنسرت هیپ هاپشان را اندکی پایین بیاورند یا […]
شرکت توتال، که بر خلاف عدالت و روندهای معمول مناقصات، زودتر از همه مدارک و اطلاعات میدان آزادگان را دریافت کرده و فرصت موسع مطالعاتی هم داشته است چه روشها و تکنولوژیهای را برای این میدان پیشنهاد داده است؟
اگر جماعت کم اطلاع از نفت، صدای گوشخراش کنسرت هیپ هاپشان را اندکی پایین بیاورند یا اقلا در فرصت تنفسشان مهلت دهند باید گفته شود هیچ کدام از این دو گزینه، دانش فنی روز نیست چرا که تزریق گاز در سال ۱۹۷۰ برای اولین بار در دنیا و ایران در میدان هفت گل اجرا شده است و پس از آن هم در دوران انقلاب شکوهمند اسلامی بدون اتکا به خارجیها یا با مشارکت آنها در میادین مختلفی، طرحهای متعدد تزریق گاز اعم از امتزاجی و غیر امتزاجی، طراحی و اجرا شده است که میادینی از قبیل آغاجاری با ظرفیت تزریق ۲۰۰۰ میلیون فوت مکعب در روز، محصول کامل طراحی، مطالعه و اجرای ایرانیان است.
استفاده از پمپ های برقی نیز بیش از چهل سال است که در میادینی از شرکت فلات قاره و طی سالهای اخیر در میدانی مثل مسجد سلیمان استفاده و عملیاتی شده، یا در برخی چاه های مناطق نفت خیز آزمایش شده است.
آیا وعده ی استفاده از دانش فنی روز و انتقال تکنولوژی اینگونه قرار است جامه ی عمل به خود بپوشد؟ ایا استفاده از تکنولوژی حدود ۵۰ سال پیش دانش روز تلقی می شود؟ آیا تکنیکهایی که ایرانیان به کرات مورد استفاده قرار داده اند حالا قرار است مجددا با این تبلیغات سرسام آور به اسم انتقال تکنولوژی به ایرانیان قالب شود و تحت ترمهای قرارداد IPC، بیست سال در سود سرشار تولید نفت با قراردادهای سقف باز سهیم شوند؟
قابل انکار نیست که سرمایه گذاری، نیاز واقعی صنعت نفت ایران است و این می باید با استفاده از ظرفیتهای سرمایه گذاری داخلی و خارجی انجام شود در همین فقره هرچه به کارنامه ی ۴۰ ماهه ی اقای زنگنه نگاه می شود هیچ خبری از استفاده ی ایشان از سرمایه های داخلی یا اقلا مذاکره ی ایشان با منابع تامین سرمایه ی داخلی (در مقابل رگبار مذاکرات خارجی ها) نیست واقعا چه کسی پاسخگوی بی عملی محض وزارت نفت در عدم استفاده از منابع سرمایه های داخلی طی چهل ماه گذشته است؟
چه قصه ی تلخی است که تا چهار سال دیگر هیچ افزایش ظرفیت تولیدی( غیر از معدودی که از دولت قبل است و هنوز افتتاح نشده) در پیش نخواهد بود چون چهار سال است که هیچ قرارداد توسعه ای را وزارت نفت کلید نزده است. دردآور است که بدانیم توسعه ی میادینی حتی در دوره ی جنگ تحمیلی نیز تا این اندازه تعطیل نبوده است.
کارشناسان نفتی بارها متذکر شدند که گره میادینی همچون آزادگان و سایر میادین نفتی، بیش از آنکه در گرو دانش روز باشد در وهله ی اول نیازمند سرمایه و تزریق نقدینگی است و در درجه ی دوم آزاد کردن شرکت توسعه دهنده از چنبره ی افراد و مدیران غیر نفتی است که متاسفانه طی یکی دو دهه ی گذشته مدیرانی از پتروشیمی و پالایش و پخش و خارج از بدنه ی وزارت نفت و حتی از مجلس، به مدیریت توسعه ی میادین نفتی وارد شده اند فعلا هم در بر همان پاشنه می چرخد و انگار قرار نیست صدای کارشناسان دلسوز، فرصت اجرای یک سانس از کنسرت نفت را داشته باشد.
تا چه زمانی باید برای طبل های توخالی شرکتهای توتال، شل و بی پی … گوش تیز کرد؟ چرا نباید با این همه شواهد مطمئن شد که سازهای کوک شده در وزارت نفت، برای موسیقی طرب و تغنی است و نمی توان آن را از طایفه موسیقی حلال یا مشکوک قلمداد نمود که با خیال راحت یا حداقل با احتیاط بتوان به آن گوش سپرد؟ بیچاره مردم که جز تسلیم و قضا هیچ راهی ندارند اما کارشناسان از ابتدا هم بلیط چنین کنسرتی را رزرو نکردند و همچنان به رسالت خودکه آگاهی بخشی است ادامه می دهند .
منبع : سایت الف(رضا نجفی- کارشناس نفت)
