به نقل ازصدانیوز،جنگ محیط زیست خطرناک ترینِ جنگ هاست، این جنگ فقط ارتش ها را در جبهه های جنگ تهدید نمی کند، بلکه سرنوشت نسل های بشری را نیز مورد تهدید قرار می دهد و به آنها مرگ یا فقر تحمیل می کند، حال چه با دستبُرد زدن به ذخایر آنها چه با ضمیمه کردن […]
به نقل ازصدانیوز،جنگ محیط زیست خطرناک ترینِ جنگ هاست، این جنگ فقط ارتش ها را در جبهه های جنگ تهدید نمی کند، بلکه سرنوشت نسل های بشری را نیز مورد تهدید قرار می دهد و به آنها مرگ یا فقر تحمیل می کند، حال چه با دستبُرد زدن به ذخایر آنها چه با ضمیمه کردن سرزمین هایشان با استفاده از زور چه با مسموم کردن آنها.
با تصمیم دونالد ترامپ، رئیس جمهوری ایالات متحده امریکا مبنی بر به رسمیت شناختن حاکمیت اسرائیل بر بلندی های جولان اشغالی، خاورمیانه وارد مرحله جدیدی از جنگ آب شده است. اسرائیل در سال ۱۹۹۱ قانون ویژه ای را در این رابطه به تصویب رساند.
واقعیت امر این است که اسرائیل بارها گفته و تکرار کرده است که به هیچ وجه از بلندی های جولان که یکی از مهمترین منابع تامین کننده آب اسرائیل است کوتاه نمی آید. این در حالی است که اسرائیل در کنار این آب ها بر آب های زیرزمینی اردن و لبنان و اراضی اشغالی فلسطین نیز مستولی است. اسرائیل با تکیه بر این آب ها به تولید محصولات کشاورزی می پردازد و میوه تولید می کند. وابستگی این محصولات به این آب ها نزدیک به ۴۰ درصد است که شامل بعضی میوه های مرکبات و زیتون و غیره می شود.
جنگ محیط زیست خطرناک ترینِ جنگ هاست، این جنگ فقط ارتش ها را در جبهه های جنگ تهدید نمی کند، بلکه سرنوشت نسل های بشری را نیز مورد تهدید قرار می دهد و به آنها مرگ یا فقر تحمیل می کند، حال چه با دستبُرد زدن به ذخایر آنها چه با ضمیمه کردن سرزمین هایشان با استفاده از زور چه با مسموم کردن آنها.
اسرائیل بزرگترین نمونه زمین دزدی در تاریخ است، اسرائیل ابایی ندارد که از نفرت انگیزترین ابزارها برای اعمال دشمنی علیه محیط زیست کشورهای عرب همسایه اش استفاده کند. در این رابطه ضعف کشورهای عربی و مشغولیت های درونی آنها و درگیری های طایفه ای و قبیله ایشان یا فتنه های داخلی و دخالت قدرت های خارجی در گسترش این فتنه گری، به آن کمک می کند تا به رفتارهای خصمانه اش بیش از پیش ادامه دهد.
در حال حاضر رودهای نیل و دجله و فرات و اردن و لیطانی و آب های جوفیه در فلسطین در معرض مخاطرات عظیمی هستند که می تواند ویرانی زیست محیطی به دنبال داشته باشد و فرصت های زندگی ملت های عربی را به مرز هشدار رسانده است، به گونه ای که کمبود آب در منطقه عربی روز به روز شدیدتر می شود، عملا قدرت خارجی یا نبود اداره قدرتمند و مستحکمی برای اداره این آب ها نیز به این فاجعه کمک می کند. در عین حال خشکسالی و گسترش بیابان ها و شوری آب ها و آلودگی و تغییرات آب وهوایی نیز به بغرنج تر شدن بحران آب در منطقه خاورمیانه کمک شایانی می کنند.
ای کاش حکومت های عربی درک می کرد و متوجه می شد که عمق خطرات چقدر است و به صف واحدی می پیوست و به جای صرف هزینه برای جنگ ها و درگیری های داخلی خود، این هزینه ها را صرف پشتیبانی از ثروت های خود و حفظ آنها می کرد تا در حد ممکن خود را از این بلایا نجات دهد.
