برچسب: مومنی

ما برای نجات کشور، باید یقینا برنامه محور باشیم، اما برنامه هفتم، بی کیفیت ترین سند مصوب تاریخ برنامه ریزی ایران است. بنابراین باید به ایشان گفت از دریچه اولویتهایی که وعده دادی و شرافتت را گرو گذاشتی، این برنامه را زیر ذره بین بگذار. پایبندی به برنامه ای اداره کردن کشور، امتیاز بسیار بزرگی است اما بت کردن این برنامه به غایت بی کیفیت، یک خطر بزرگ است.

اگر عالی ترین اندیشه ها و برنامه های تحوّل و تغییر ریل اقتصاد کشور را در دستورکار خود داشته باشید، اما کارگزارانی بی تناسب با این آرمان ها، اندیشه ها و وعده ها انتخاب کنید نتیجه دولت چهاردهم در همان سال نخست منجر به سرخوردگی فراگیر ملی خواهد شد و نه تنها خاتمه مشارکت مردم در انتخابات آتی کشور رقم خواهد خورد بلکه اعتبار و حیثیت همه کسانی که مردم را به حمایت از جنابعالی دعوت به حضور در انتخابات کردند به باد خواهد داد.

از انجام برنامه های اقتصادی 35 سال گذشته که موجبات مشقت و رنج های دامنه دار بر مردم بوده اند تبری جویید و عاملان و مجریان آنها را از معتمدین خود قرار مدهید. این کاری است که به تغییر ریل اقتصاد کشور منجر می شود و تنها از این طریق می توانید فرصت های رشد و بهبود وضعیت اقتصادی کشور را امکانپذیر کنید.

متاسفانه کسی به فکر تغییر مناسباتی نیست که موجب شده تا جهش‌های بزرگی در زمینه مسکن و زمین رخ بدهد. جهش‌هایی که کمر مردم را با ضریب بالای ۷۵ درصد شکسته است. متاسفانه حرکت کشور، پشت به هدف و به شکل خطرناک انجام می‌شود، مثل همین بازی را در مورد خودرو می‌توان مشاهده کرد. بازی تبلیغاتی راه انداختند و در بازاری که ۳۲ میلیون خودرو وجود دارد یگ دفعه عده‌ای وارد شده و پیشنهاد وارد کردن ۲۰۰ هزار خودرو رامطرح کردند. این عرضه‌محوری مبتذل همواره واردات محور، رانت‌محور و فسادزا است.

حداقل لازمه اینکه مردم به حکومت اعتماد داشته باشند، این است که مردم از حکومت دروغ نشنوند. اینگونه نبینند که مقامات کلیدی کشور، برای زندگی خود حقوق های بالاتر از 50 میلیون را ضروری می‌بینند، اما می‌گویند ای کارگران و کارمندان شریف، ما از ترس تورم حقوق تان را بالا نمی‌بریم! این اعتمادزدایی از مردم می‌کند.

گام نخست این است که حکومت بفهمد برای تصمیم گیریهای خردورزانه باید قدرت جذب ظرفیت دانایی اش را افزایش دهد، نه اینکه در جهت خلاف عمل کند؛ بعد هم شگفت زده شود که چرا کارهایش پیش نمی رود و دائما با بحران روبرو است! این بحرانها در گسترده و عمق جدی تر هم می شوند.

تمام مسائل کلیدی کشور در سند 1402 پاک شده است، گفت: هیچ حرفی درباره ریشه های بحران 4 ساله منفی شدن خالص تشکیل سرمایه ثابت زده نشده است. هیچ حرفی درباره بحران پاسخگویی در باب وظایف حاکمیتی(مانند مسکن، تغذیه، درمان،آموزش و ...) که در حال افول است هم زده نشده است. چرا نسبت هزینه های حاکمیتی به کل بودجه به حدود یک سوم دوره جنگ رسیده است؟ چرا مردم را بی پناه می کنید؟

مــاجــرای فــساد بــه ســاخــتارتصمیم گیری مربوط است. حـداقـل ۱۵ سیاسـت گـذاری فـاجـعه سـاز در دو دهـــه گـــذشـــته رخ داده اســـت که اگـــرتصمیم گیران علی رغـم بی اعـتماد بـودن بـه مـردم، فـقط بــه بــقای خــود فکرمی کردنــد، نــباید دســت بــه چنین اقـــدامـــاتی می زدنـــد. بـــهنـــام حکومـــت کارهــایی می کنند که مــصلحت خــود حکومــت را هــم درنــظرنمی گیرد.

ایران از نظر نظام تصمیم گیری و تخصیص منابع با پدیده شکست سیاست گذاری روبرو است به این معنی که در سه دهه گذشته از یک ضعف مفرط در اندیشه برخوردار بوده است. در این سه دهه تقریبا تمام سیاست های کلیدی اتخاذ شده با شکست روبرو است یعنی سیاست های های مربوط به آزادسازی تجاری، کوچک سازی دولت، حذف سوبسیدها و ... با شکست مواجه شده است.

«در دهه 1390 ماهیت حکومت در ایران از دریچه اقتصاد سیاسی، پنج بار دگرگون شده است اما یک کلمه حرف درباره آن نمی شنوید. در این دهه سال هایی را تجربه کرده ایم که رانت ناشی از سیاست های شوک درمانی از رانت ناشی از نفت چند برابر بیشتر خلق شده است. ما با یک پدیده تسخیر شدگی ساختار قدرت به دست گروه های مافیایی و شبه مافیایی روبرو هستیم. این ساختار حتی مصالح بقای خود را رعایت نمی کند و دچار یک پریشان حالی ویژه شده است.»

رسالت اصلی اهل علم دامن زدن به هیجان و تحریک سرکوبگران به سرکوب نیست بلکه این است که کانون های اصلی گرفتاری ها را تبیین کنند تا بتوانیم نجات پیدا کنیم در غیر این صورت تجربه تاریخی ایران می گوید همگان ضرر خواهند کرد.

خلاصه شدن مفهوم دنیا در چند کشور غربی و غفلت از ظرفیت کشورهای همسایه، امکان بهره بردن از فرصت تعامل اقتصادی با جهان را از کشور گرفت که یکی از تبعات آن، افت شدید ورود سرمایه خارجی در هشت سال دولت گذشته بود.

در سال 1401 حداقل از 5 کانال که در این بودجه به صورت مستقیم تعبیه شده در معرض افزایش چشمگیر تورم و شدت بخشی به رکود خواهیم بود و این بزرگترین هشداری است که من می توانم بدهم. وقتی شما دلار را به 23 هزار تومان می رسانید ببینید آثارش چگونه در بودجه منعکس می شود.

دولت باید توضیح دهد و مجلس نیز باید از آن بخواهد که در اثر اجرای این بودجه روابط بین مردم و حکومت چه شکل و شمایلی پیدا می کند. آیا اعتماد مردم به حکومت بیشتر می شود یا خیر؟ رییس سازمان برنامه با یک کیفیت نازل و فاجعه آمیزی از نظر کارشناسی می آید و از حذف ارز ترجیحی سخن می گوید با استدلال های پوچ و بی محتوا که حتی نقض کننده گزارش های رسمی خود سازمان برنامه و بانک مرزی است.

« آیا شهروندان گرامی و حکومتگران می دانند که در بدترین سال های جنگ بر اساس گزارش های رسمی بانک مرکزی و مرکز آمار، خانواده های این مملکت سالانه 122 کیلو گوشت قرمز مصرف کرده اند و این میزان الان به 6 تا 7 کیلو در سال رسیده است؟ واقعا شما اینها را می خواستید؟ این میزان سهل انگاری و بی توجهی نسبت به سیاست های تورم زا و توسل کردن به پنهان کاری و فریب و بازیچه رباخوارهاو دلال ها شدن برای حکومت چه عاقبتی را پیش خواهد آورد؟»